دید ژاپنی ها نسبت به ایران

ژاپني ها درمورد ايران چه فکر ميکنند؟
شايد برای شما هم اين سؤال پيش اومده باشه که ژاپنيها چه ديدی نسبت به ايران دارند؟اين عين سؤالی است که هميشه يک ژاپنی هم از يک خارجی ميکنه!
اول بايد اين رو بگم که ديد سنين مختلف ژاپني ها نسبت به ايران متفاوت هستش. وقتی يک سؤال مشترک رو از يک پيرمرد 60 ساله بپرسی و همون سؤال رو از يک بچه دبيرستانی بپرسی جوابها کاملاً متفاوت هست.
به طور کلی ژاپنی ها آدم های خيلی مؤدبی هستن و در 90 درصد موارد حتی اگه ديد منفی داشته باشن هم مستقيماً به يک ايرانی نميگن و سعی ميکنن هميشه موارد مثبت رو بگن،حتی بچه های 10-12 ساله!
به طور کلی وقتی يه ژاپنی اسم ايران رو می شنوه تو ذهنش اينها تصور ميشه:
نفت، صحرا و بيابان ، کشور گرم،فوتبال، علی دايی، مهدوی کيا، زندی،علی کريمی،فيلم،کيارستمی،فرش ايرانی، ترور،جنگ، دختری با کفش های کتانی ،احمدی نژاد، خمينی،شاه،رفسنجانی،کشور ثروتمند،گربه ايرانی،عباس کيارستمی،جاده ابريشم،تاريخ کهن،...
بعضی ها که اطلاعات کمی از کشورهای ديگه دارن فکر ميکنن ايران همون عراق هست و به عربی صحبت ميکنن.چون در انگليسی و ژاپنی از لحاظ نوشتاری اين دو کلمه شبيه هم هستن.
اونهای که تا حالا به ايران نرفتن ميترسن تنهايی برن ايران. چون شنيدن که ايران جنگ هست و ترور و...البته همه اينجوری نيستند و اونهايی که سفر زياد ميرن جرأت بيشتری دارن.ولی خيلی دوست دارن که برن ايران.چون علاقه زيادی دارن که در مورد هنر و فرهنگ و مخصوصاً تاريخ ايران بيشتر بدونن.
اونهايی که به ايران ميرن بطور کلی خوششون مياد.مردم مهمان نواز،غذای خوشمزه،طبيعت زيبا،کشور چند فرهنگه،ارزانی ،ميوهای خوشمزه و...اما چيز هايی که آزارشون ميده ؛رانندگی وحشتناک،بهداشت،بی نظمی و ...است.ولی در کل خوشحالند که به ايران سفر ميکنند.
در اوايل دهه هشتاد(حدود 25 سال پيش) حدود ده تا پونزده هزار کارگر ايرانی به ژاپن اومدن و اين افراد کسانی بودند که شايد سواد خواندن فارسی رو هم نداشتن.در ايران کار نداشتن و از بيکاری زدن بيرون از کشور.بيشتر اينها بعد از اومدن به ژاپن به الواتی و چاقوکشی و فروش مواد مخدر در خيابان های توکيوو چند شهر بزرگ معروف هستند.شايد اينها اوّلين گروه بزرگ ايرانيان مهاجر بودندکه به ژاپن اومدن و اسم ايران و ايرانی رو به گند کشيدن که پاک کردنش شايد وقت زيادی ببره.خيلی از ژاپنيها هنوز وقتی يه ايرانی رو می بينن ياد اينجور آدما ميافتن.البته از حدود پانزده سال پيش دولت ژاپن همه اينها رو جمع کرد و برگردوند ايران. فقط اونهايی موندن که قانونی هستن.
گروه ديگه ای از ايرانيها تجار ايرانی هستن که کارهايی نظير تجارت فرش،مواد غذايی و... ميکنن و معمولا ثروتمند هستن. يک گروه ديگه که تازه واردها هستن تعداد زيادی دانشجوی ايرانی که در دانشگاه های معروف ژاپن مشغول به تحصيل هستن و از وجهه خوبی برخوردارند .
ژاپنيها از هنر استقبال خيلی زيادی ميکنن. از هر نوع هنر.افراد زيادی هستند که بيشتر وقتشان را در گالری ها و موزه ها می گذراند.در مقايسه با ايرانی ها شايد چندين برابر هنر رو دوست دارن و ارزش قائل هستند.به عنوان کسی که در ايران هم کار هنری انجام داده ام متاسفانه بايد بگم که ما ايرانيها اسم هنر و هنرمند ها رو دوست داريم ولی کار هنری برامون زياد مهم نيست.دوست داريم فقط ببينيم کار هنری رو ،حتی اگه ازش هيچی نفهميديم زياد مهم نيست. لفظ هنرمند خيلی پسوند گنده اي هست . هنرمندها رو دوست داريم و بهشون احترام زیاد قایليم،اين یک جنبه مثبت قضيه است. ولی دليل اينکه چرا احترام ميذاريم رو خودمون هم نميدونيم.به همين خاطر هنر در ايران زنده نيست.ناقص الخلقه است.يه چيزی کم داره و اون هم "نحوه استفاده از هنر" است.ارزش هنر رو ميدونيم ،بهش احترام ميذاريم ولی" ارزش وجودی کار هنری" رو نميدونيم.حتی اگه بخريمش بعدها تو گوشه انباری پيداش ميکنيم...
ذر ژاپن يک دانشجو ميتونه هنگام تحصيل از کاراش نمايشگاه بزنه و کاراش رو بفروشه.يک ارتباط مستقيم هست بين هنرمند و جامعه .به همين خاطر در توکيو کمتر دانشجوی زير 25 سال پيدا ميشه که سفر خارج نرفته باشه. يک دانشجو ميتونه با کار پاره وقت در سه ماه هزينه سفر يک دور اروپا رو تامين کنه.اينجا فروش آثار کار بدی نيست بر خلاف ايران که اگه کار هنريت رو بفروشی فکر ميکنن بقال سر کوچه اي!آخه اين آدميزاد بايد يه چيزی بخوره تا نمیره یا نه!! ببخشيد که همش قر ميزنم. ولش کن...برگرديم سر اصل مطلب...
اينجا آدم در ميان انبوه هنرمندان گم ميشه ،به جريان می پيونده و ناپديد ميشه.هر کسی کار خودشو ميکنه، به کار ديگران کاری نداره. بر خلاف ايران به سختی ميشه اينجا به شهرت رسيد.مردم هم که اصولاً چشمشان به هنر ژاپنی عادت کرده،وقتی هنر کشور ديگه اي رو می بينن خيلی استقبال ميکنن.
به نظر من هنر ايران جنبه های مثبت خيلی زيادی داره که بايد هميشه بهش افتخار کنيم و سعی کنيم تا نقص ها رو برطرف کنيم.شيوه تفکر و زيربنای فکری هنرمند ايرانی بسيار محکم و ريشه دار و عميق هست. بايد در تلاش باشيم تا از تار تنيده دور خودمون بيرون بيايم و با جامعه ارتباط تنگاتنگ داشته باشيم. هر سال که زمان ميگذره هنر در ايران شکوفا تر ميشه . بنابر اين ميشه به آينده هنر ايران -که بر زير بنای تفکری عميق و اصيل استوار هست- اميدوار بود.
فراموش نکنيم که مطالبی که مينويسم تجربيات شخصی کسی که مدتی در این سرزمين کار هنری انجام ميده و شايدتجربيات هنرمندان ديگر ايران زمين در سرزمين آفتاب چيز ديگری باشد.
راستی....
شما در مورد ژاپن چه فکر ميکنيد؟
من در دبيرستان ها و مدارس توکيو به دانش آموزان ژاپنی در مورد فرهنگ،هنر،آداب و رسوم ايرانی ها تدريس ميکنم. دانش آموزان ژاپنی خيلی علاقه مند هستن که در مورد ايران بيشتر بدونن. ميخوان بيان ايران نون سنگک بخورن،با بچه های ايرانی فوتبال بازی کنن،و برن کوير رو ببينن .سؤالی که هميشه بچه های ژاپنی ازم ميکنن اينه که : ايرانيها در مورد ژاپن چه تصوری دارن؟
خوشحال ميشم نظرات شما رو هم بدونم.
مطالبم رو با اين مطلب به پايان ميبرم که :
بياييد مرز های سياسی جغرافيايی را برداريم. مرز ها برای من و تو نيست! مرز ها برای من و تو نيست!
برای کسانی است که بايد درون اين خط جغرافيايی را اداره کنند.
بزرگتر فکر کنيم. همه جای دنيا سرای من است.نه مذهبی هست نه مليتی هست نه فرهنگی! عمرمان را ،وقتمان را ،سرمايه زندگيمان را بهايی بسياربسيار بيش از اينهاست ! انسان فراتر از همه اينهاست.همه چيز را دوست داشته باشيم.انسان تنها يکی از "مواد" موجود در اين طبيعت عظيم است.
پيله اي که به دور خود تنيده ايم را بدريم،به دريای عظيم طبيعت بپيونديم و جزيی از "مواد" گم شده طبيعت شويم که "هستيم".
قبل از اينکه اين کوزگر از خاک ما کوزه ديگری بسازد،بياييد قدر خاک را بدانيم.قدر خود را بدانيم .چه اگر ندانيم، بخواهیم یا نخواهیم او با پس گردنی ومشت و لگد زنان از خاک ما کوزه ديگری خواهد ساخت که اين تقدير من و توست ...